Radyonun, televizyonun, telefonun, çalışma prensiplerini en az bin kez dinlemişimdir. Anlatıcıların konuyu tamamen özümsemiş gibi yapan tavırlarını, dalgın bakışları yalanlar hep bu sunumlarda. Ola ki anlamadığını düşünen bir dinleyici soru sorsun, hemen kitabi tanımların ve bilimsel ciddiyetin savuşturmalarına bir de soğuk ve küçümser bakışlar ekler anlatıcı, konu kapanır. İşte böylece soru sorma cesareti kırılan insanlar artmaya başlar. “anlatabiliyor muyumlar gittikçe kızgınlaşan seslerle “olmadı gene anlamadınlara” döner. Sonunda da keşfetmekten mutlu olan bireyler yerine küçük düşmemekten mutlu olan bireyler olur çıkarız.
İtiraf edeyim bu kavramları hiçbir zaman tam öğrenip de şaşkınlığımı yenemedim. Üstelik anlamadığını kabul etmeyen “a çok kolay bak şöyle oluyor” diyen, adeta sıfırdan icat edecek kadar konuya hâkim davranan pek çoğumuzun aksine içim de çok rahat. Ama bu tip konularda gözlem yapmak zorunda kala kala da başka bir şeyi öğrendim: bildiğini sananlar gerçekten bu anlamaya çalışma oyunlarına kendilerini iyi kaptırıyor.
Neyse ben böyle içimi yazarak soğuturken aklıma bu görünmez kavramları anlamamaktan başka bir şey geldi: İç mekanizması tamamen gözüken saatler. Hani şu bütün aksamını her saniyenin ilerlemesi için takip etmemiz gerekirmiş hissi yaratan saatler. İşin ilginci bu saatler açıkça ne yaptığını gösterdiği halde bende numarasını öğreten sihirbazlara duyduğum soğumayı ve hayranlık kaybını oluşturamadı. Bu saatleri izlemekten hep keyif alıyorum. Zaman kavramını anladım mı? Buna da cevabım koca bir “Hayır”.Saniye, salise kavramının elementlerle falan alakası var cümlesini duyunca buz gibi soğudum bu işten de sonra da daha kafama yatmadı. Anlamadım diye de hiçbir zaman geç kaldığım yerlerde müsamaha gösterilmedi.
Dedim ki o zaman “gözle göremediğimi anlamıyorum, gözle gördüğümü anlamıyorum bu nasıl iştir böyle”? Size de oluyor mu anlamadığınız şeyler, anlayamadığınız hatta anlam veremediğiniz ya da anlayıp da inanamadığınız… Bana çok sık oluyor. Garip yer şu dünya…