12 Eylül’de gözaltına alındıktan sonra kendisinden bir daha haber alınamayan, işkence sırasında öldürülen ya da sakat bırakılan; Yine 12’Eylül’ün hukuk ve insanlık dışı mahkeme kararlarıyla idam edilen veya hapislerde çürütülen aydın, gazeteci, yazar, bilim insanı, öğretmen; Dahası işçi, köylü, memur, genç ihtiyar, kadın erkek… Yani ilerici, devrimci, yurtsever kim varsa ama kim varsa hiçbiri masum değildi. Çünkü çölü yeşertecek kuyunun yerini onlar biliyordu. … 12 Eylül örgütsüz bırakılmış bir halk projesiydi. Adaletin, demokrasinin, özgürlüklerin ve hukukun olmadığı bir Türkiye projesi…Toplumu daha da cahil bırakarak iktidarlarını daim kılmayı hedeflemişti haramiler. 12 Eylül aracılığıyla bunu gerçekleştirdiler. Halkının %90’ının milli gelirin ancak % 10’una ulaşabildiği bir ülke işte böyle bir proje sonucunda yaratıldı. Sistemin, kendisine cumhuriyeti layık görmeyen, büyük çoğunluğu cahil bir halkla sürdürülebileceğini iyi biliyordu 12 Eylülcüler. Devam eden süreçte tarikatların, imam hatiplerin, kuran kurslarının yaygınlaştırılması bu amaçlaydı zaten. Bugün okullarda kız erkek ayrımına gitme hazırlıkları, din dersini zorunlu kılarken matematik ve coğrafya derslerini seçmeli hale getirme çabaları; kısaca eğitimin laik, demokratik ve bilimsel içeriğinden tümüyle kopartılması için gösterilen gayret, işi daha bir sağlama alma ve 12 Eylül projesini tamamına erdirme hesabından başka bir şey değil. Çocuk taciz ve tecavüzlerine, kadın cinayetlerine, devletin içinde at koşturan mafya ve çete ilişkilerine; ülkenin Ortadoğu bataklığına sürüklenmesine, halkın geleceksizleştirilmesine, her gün ayrı bir yerde yapılan doğa katliamlarına; yoksulluğa, yolsuzluğa, işsizliğe; rüşvete ve antidemokratik uygulamalara sesini yükseltmeyen, tepki koymayan bir toplum yaratmakla rahatlıkla övünebilir 12 Eylülcüler. Türkiye’nin manzarası üç aşağı beş yukarı böyle işte. Milli voleybolcumuza uygulanan ötekileştirme ve itibarsızlaştırma bile tek başına ülkenin düştüğü durumun ne denli acıklı, ne denli trajik bir durumda olduğunu anlamak bakımından çarpıcı bir örnektir. 12 Eylül’ün yapmak istediği tam da böyle bir şeydi. Böyle bir toplumda atına binip Üsküdar’ı geçebilirdi. 12 Eylülcüler bütün bunları; devrimcileri, demokratları, aydın ve ilericileri etkisiz hale getirmeden başaramazdı.12 Eylülcüler ve onların devamcıları devrimcilerin, demokratların, ilericilerin; “Bir kişi için değil, birkaç kişi için değil, belli bir azınlık için değil, herkes için bir Türkiye Projesini” yerle bir ederek ulaştı amacına. Halkı böldü, demokratikleşmeye son verdi, özgürlükleri askıya aldı. 12 Eylül’ü o günlerin zor koşullarında içerden çıkarmayı başardığım 13 şiirimden biriyle bir kez daha protesto ediyorum. Seni alacaklar Belki bu gece Belki bu seher vakti Kana bulanacak kim bilir Çiçeklerde aşkı büyütmenin sevinci Sorulacak hesabı senden Baş tutmanın Okumanın Konuşmanın Düşünmenin Ve sokağın yürüyen inadı Kolaydan bitmeyecek sorgu Bir rüzgâr okşayacak yanağını ilkin Elinde kiraz dalı Gençliğin koşup gelecek Ayak sesleriyle girecek içeri Tarlada çapa yapan kızlar Başlayacak sende sevda heyecanı İçlerinden biri aşık sana belli Sen hepsine birden Sayacaksın ayrılıkların adını Tutkularının Sayacaksın her birinde falakaların Akımlarla bağlanacaksın insanlığa Aşka Özgürlüğe Terinde eriyecek Eyüp sabrı Bir türkü inecek gözbağından Çekecek saçını Boynunu ısıracak Kendi çocuğun gibi Bir türkü inecek gözbağından Çoruh coşkusunda Renginde Kızılırmak’ın Toroslarda ağırlayacak seni Tanıştıracak gece vardiyalarıyla Yasak dilinde bağıracaksın Yoldan geçen bir Diyarbekirlinin Ve itiraf edeceksin aşkı çaldığını Yasağın kapısından Ve güldüreceksin çocukları sınıfta Karadenizli bir fıkra gibi kürsüden Güldüreceksin katıla katıla Ve koklayacaksın ölümü Etinde sönmüş sigara izmaritlerinden Ortalıkta irin Ortalıkta kan Yurtseverlik maskesi, dinci ve ırkçı yüzüyle Kim bilir ne zamana kadar dolaşacak aramızda Eylül seksen Hayrettin Geçkin