Güzel ülkem tarihi yönlendiren pozisyonunu kaybetti. Üretim yapabilen, bilgiyi yeniden formüle eden bir toplum değiliz. Güney kore kadar etki sahamız yok, ulusal savunma füze sistemimiz oluşturulmadı. Kromu bile dışarda işletiyoruz, güneş pili, araba motoru, bilgisayar çipi üretemiyoruz. Üniversitelerimiz iyi bir liseden öteye geçilmiyor. Sözün kısası sıradan bir ülkeyiz, tek ürettiğimiz beton ve rant. Ama hala türkiye çok büyük ülke diye söylemlere devam ediyoruz. Son yıllarda eğitim dibe vurdu. Paçoz ve yazboz bir eğitim sistemi ile buraya kadar. Gururla anlatabileceğimiz şanlı tarihimiz dışında elimizde ne kaldı. Siyasi ve kısır tartışmalar dışına çıkıp gerçek problemlerimize ne zaman eğileceğiz.O zaman şunu sormak gerekiyor: Türkler, tarih sahnesindeki iddialı konumlarından çekiliyor mu? Yani, Türkler sıradanlaşıyor mu? (Burada sıradan ile demek istediğim maddi alanlarda olduğu gibi demokrasi, insan hakları gibi alanlarda da kötü koşullarda yaşamayı artık normal kabul etmektir.)Kısacası Türkler sıradanlaşmayı kabul etmişe benziyor. Türkler’in sıradanlaşmayı kabul ettiğinin en büyük alameti arazi rantının, betonun prim yapmasıdır. Demirel’den Erdoğan’a “dön dolaş Boğaz’a köprü yap” gelişmenin alametidir. Türkler, Boğaz’a 40 yıldır köprü yapmayı ilerilik alameti görüyor. Bu köprülerin üzerinden bir tane Türk otomobil markası geçmeden insanlık içten yanmalı motorları aşabilir...
Tekrar sormak gerekiyor: Türkler, tarih sahnesinde artık finale mi oynuyor?Tarih sahnesinden çekilmek yok olmak demek değildir. Ancak bir iki alanda bile olsa dünya tarihinin akışını etkileme kapasitesinden düşmek demektir. Başka bazı milletler gibi Türkler’in yıldızı doğdu, parladı ve sönüyor mu?