Şöyle bir bakın etrafınıza, onları hemen tanıyacaksınız….   Kendilerine has bir oturuşlarını, gözlerini minik minik kısarak konuşmalarını hemen fark edebilirsiniz. Bulundukları ortamın gözbebeğidirler. Genelde merkez konumda otururlar, çevrelerinde ise peykleri…    Her şeyi bilirler. Çünkü onların her şeyi öğrenme yetenekleri vardır. Yaşadıkları seneler onlara çoook şey katmıştır. Her şeyi o kadar çok bilirler ki; bilenler onlara fazla gelir. Kendilerine rakip olacak birini hissettiklerinde hemen çemkirir, çamurlaşırlar..  Tartışmazlar, diyalog tu kaka olur, monolog ise can..   Her şeyi  doğdukları günden itibaren öğrenmişlerdir. Sanırsınız ki beyinlerine doğdukları gün bir yükleme yapılmış, dünyada ne var ne yok o günden itibaren bilsinler diye.   Onlar hem itfaiyeci, hem ayakkabı bağlayıcısıdır. Her ortamda öğreticidirler. Aksini söylemeye kalkanları hemen azarlarlar! “sizden bunları öğrenecek değiliz!” diye.   Tanırsınız onları, hemen her yerde karşımıza çıkabilirler. Bir devlet dairesinde, bir kahvede, bir çay bahçesinde….   Çevrelerinde daima birkaç kişi vardır muhakkak. O kişiler de mutlak tasdikleyicilerdir. Kafaları emme basma tulumba gibi sallanır. Sürekli onay verirler. Neye onay verdiklerini bilmeden. Konu hiç önemli değildir. Herhangi bir konuda hemen lafa girer ve başlarlar işkembeden sallamaya.. Sonu muhakkak bir özlü söz ile bağlarlar. Bu bir atasözü de olabilir, bir hadis de.. Sanırsınız Dedem Korkut mübarek..!  J Ver gazı ver gazı.     Ama haklarını teslim etmek de gerekli… Günlük konuşma dilinde azami 400 kelimeyi geçemeyen onay vericilerin gözleri, hazret  450 kelime sınırlarına geldiğinde yaşlar içinde kalır. Kolay bir şey değil insanların gözlerinden yaş getirmek. Ya acılara zerketmelisiniz, ya da duygulara.. Kendi hayatlarındakilere bakmadan başka hikayelere ağlarlar. Hatta neye ağladıklarını da bilmez ağlayanlar. Ama onlar olmadan da bu tiyatro tamamlanamaz .. Eeee herkesin bir rolü var bu hayatta… Kendi hayatında başrolde olabilirler, ama her şeyi bilenin yanında hep figüran…   Hallerinden gayet memnundur bu tasdikleyenler. Onlar o çay bahçesinde içilen bir bardak çayı nimet kabul eder, minnet duyarlar. Hatta fazladan bir şeker isterler ki; fayda miktarı artsın..   Dedim ya; her yerde her zaman görebilirsiniz. Hatta belki de onlardan biri ile tanışmışsınızdır..   Bunları yazarken aklıma çocukluğumdan bir enstantane geldi.. Erkan YOLAÇ evet-hayır yarışması yapardı Pazar günleri TV de. “ o iki kelimeyi hiç kullanmayacaksınız, başınızı emme basma tulumba gibi sallamayacaksınız, mehter marşı ile gelip, İzmir marşı ile gideceksiniz” diye açıklardı.. Konu ile alakası yok tabii ki bunun… Ben naçizane tanıtmak istedim. NOT : Bu konuda bahsedilen kişi ve kişilerin  gerçek yaşam ile birebir benzerlikleri vardır.