Zaman, ihanet zamanı. Allah’a, doğaya, vatana, bayrağa, hemen hemen her kutsala; insanın insanlığa ihaneti. Oysa hepimiz biliyoruz ki insanlığımız ölürse insan da ölür. Ortaya insan kılığında bir ‘’canavar’’ ortaya çıkar. O ‘’canavar’’, ‘’Ben’’i nefis denilen canavarın emrine vermiş; sanki evrenin bütün kötülükleri ile anlaşma imzalamış; Allah’ın insana vermiş olduğu en büyük nimet olan aklı kullanmayı körelterek; doğruyu, iyiyi, güzeli, hâkkı görmemizi engelleyen ‘’Biz’’i yok etmeye çalışan bir ucubedir. ‘’Ben’’ tektir, zayıftır, yalnızdır. ‘’Biz’’ ise çoktur, kuvvetlidir. Nasıl ki gözlerimiz birbiriyle buluştuğunda ‘’Biz’’ oluyorsak, gözlerimizi birbirimizden kaçırdığımızda ise ‘’Ben’’ oluruz. Yalnızlaşırız, ölürüz. Esasında hepimiz gözlerimizi birbirinden kaçırarak yaşarken mezarımızı kazıyoruz. İçtenlikle birbirimizin gözlerinin içine bakamadığımız sürece yaşadığımızı nasıl düşünebiliriz ki? Çağın yalnız ve acınası insanları olarak insanlığımıza ihanet ediyoruz onu öldürüyoruz da sadece bir şeye ihanet etmiyoruz. ‘’Ben’’in çıkarına yani cüzdanımızın içindekine… Maneviyatımız-moral değerlerimiz ise ayaklar altında, sadece görsellikten ibaret. Maddeye tapıyoruz. En samimi ilişkimiz onunla. O varsa her şeyimiz tamam. O yoksa her şeyimiz noksan. Nasıl bir çıkmaza itilmişse insanoğlu nefesini artık onun için veriyor ve alıyor. Peki, böyle bir dünya, yaşam tarzı ‘’Biz’’i yaşatır, mutlu eder mi? ‘’Ben’’in esiri olanlar bile bu soruya olumlu bir cevap veremez. Veremez ama yine de bu kör kuyuda su aramaya devam eder. Uyuşturucu alışkanlığı yaşayan çaresizlerin durumundayız. Herkesten kaçan, yalnızlaşan, yardım kabul etmeyen, hatamız yüzümüze vurulduğunda, hâk ortaya konulduğunda susan-sessizleşen bir daha o ortama girmemek için bahaneler üreten çaresiz zavallılar. Suç ortaklarımızla birlikte olmaktan zevk alıyoruz. Onları sevmesek de. Çünkü aynı suçun işbirlikçileriyiz. Aynı günahın günahkârlarıyız. Acaba suç ortaklığında buluştuğumuzda, çok olduğumuzda hâk karşısındaki mücadeleden zaferle çıkacağımızı mı zannediyoruz? Elbette ki hayır! Yenileceğimizi, sonumuzun hüsran olacağını bal gibi biliyoruz. Bunu ‘’Ben’’imize itiraf ediyoruz da ‘’Biz’’e itiraf edemiyoruz. Gerçeği saklıyoruz. Birbirimize rol kesiyoruz. En yakınımıza bile. Paylaşmıyor, içimizdeki bu illetin bizi hasta edeceği anı-sonumuzu çaresizce bekliyoruz. Sonumuzu çaresizce bekleyişimiz cahilliğimizden ve tembelliğimizdendir. ‘’Oku’’ emrinin sırrına eremeyenler, okuduğunun anlamını kavrayamayanlar ve gerçeğin/doğrunun çekimine kapılmayanlar hiçbir zaman içindeki ‘’Ben’’ canavarını öldürüp, paylaşmanın ‘’Biz’’ olmanın zevkini tadamazlar. O ‘’Canavar’’ın gelip kendilerini parçalamasını ve yok etmesini gördükleri halde çaresizce kabullenip, beklerler. ‘’Biz’’ olamamak beni de öldürür seni de. SAHİ ‘’BEN’’, ‘’BİZ’’İ ÖLDÜRÜRKEN BİZ NE YAPIYORUZ?