İşim gereği sık seyahat ederim. En çok gittiğim yer ise Karadeniz. Bir gün Ordu’dan Samsun’a geldim. Oradan uçakla İstanbul’a geçeceğim. Biraz erken gelmişim. Akşam 20.00’den önce uçuş olmadığı için alanda sadece polisler var. İçeriye girelim, bekleyelim talebim uygun görülmedi.
Biz polisle sonuçsuz kalacak ricalar-yassah hemşerimlere dalmışken yanımıza gelen komiserin gözü benden bavuluma, ondan da içinde Terme pirinci olan büyük siyah poşete kaydı. Gözüyle poşeti işaret ederek sordu: ‘Ne var bunun içinde?’. ‘Pirinç aldım Terme’den’ dedim. ‘Hanım sipariş verdi de…’.
Komiser bıyık altından gülerek diğer polise ‘Buna da şükür’ dedi. İşin içinde iş vardı. İşkillenip sordum: ‘Hayırdır, bir sorun mu var da güldünüz?’.
Komiser diğer polisle işmarlaşıp geçiştirdi: ‘Yok yok… Size güldüğümüzden falan değil inanın. Dün burada ilginç bir şey oldu da…’. Üsteledim: ‘Ne oldu, çok merak ettim’.
Komiser, ilgilenmemden hoşnut sırıta sırıta anlattı: ‘Dün akşam bir amca geldi. Güvenlik kontrolü yapıyoruz. Elinde bir tavuk, bir de horoz. Üstelik canlı. Girmek istedi. İzin vermedik. Açıklamaya çalıştık ama kime anlatıyorsun. Biz yasak diyoruz, amca torunlara götüreceğim diyor. En sonunda baktım anlamıyor –Amca, neden zorluk çıkarıyorsun? Hava alanına canlı hayvan sokmak ve uçağa bunlarla binmek yasak- dedik’
Şaşkınlık ve merakla sordum: ‘Eee, sonra ne oldu?’. Komiser, ‘Ne olacak?’ dedi. ‘Amca önce tavuğun, sonra da horozun boynunu koparıp ‘İşte artık canlı değiller’ dedi. Şok olmuştuk. Üstümüz başımıza kan sıçradı, ortalık kan gölüne döndü. Kuyrukta yaşlı bir karı-koca turist vardı. Kadın bayıldı. Bağırış çağırış amcayı geri çevirdik. -Tavukları dışarıda bir yere bırak seni öyle alalım- dedik ama dinletemedik. Zaten o hengamede uçak da kalktığından amca eve döndü ama bir ton kalay yedik…’