İnsanın kalbi, zamana karşı koymaya çalışan bir sığınaktır aslında.
Beden yaşlanır, şehirler değişir, yollar unutulur.
Ama kalp, bir köşesinde hep o eski zamanları saklar;
Bir annenin saç okşayışını, bir dostun yarım kalan vedasını.
İnsan, ne kadar güçlü görünürse görünsün,
içindeki çocuk hâlâ eski zamanların avlusunda koşturur.
O eski sokaklar, kayıp yüzler, yarım kalmış kahkahalar,
tamamlanamayan vedalar...
Bazen hayat, bir yük gibi ağırlaşır.
Günlerin peş peşe aktığı, yüzlerin yabancılaştığı zamanlarda;
İnsan kendi geçmişine dönmek ister,
Bazı geceler, uykunun içinde yeniden sevilir insan.
Bazı sabahlar, rüyalardan uyanınca bir daha asla bulunamayacak bir huzurun sızısıyla uyanır...
Öyle bir an gelir ki, sadece uyumak ister kalp...
Uyumak ve rüyalarda kaybolmak:
Unutulmuş sokaklarda yürümek, çoktan gitmiş insanlarla yeniden buluşmak için.
Uyku, işte o zaman yalnızca bir dinlenme değil;
bir kavuşma, bir hasret giderme olur.
Rüyaların loş ışığında kayıplar geri gelir,
eksikler tamamlanır, yarım kalan sözler sessizce söylenir.
İnsan, bazen kendisini en çok geçmişte iyi hisseder.
Çünkü geçmiş, değişmeyen bir limandır;
orada yüzler eskimez, sözler yarım kalmaz, sevilmek hep tazedir.
Ve uyanınca kalpte bir boşluk olur.
Özlenen yüzler bir sis gibi dağılır,
dokunmak istenen eller yok olur.
İşte o yüzden insan yeniden gözlerini kapatmak ister.
Yeniden o sıcaklığa, o eski zamana, o gölgeye sığınmak ister.
Çünkü bazen dünya çok gürültülüdür,
bazen yalnızlık çok ağırdır,
ve bazen sadece eski zamanların gölgesi,
insana nefes alacak bir yer sunar.
Böyle anlarda, insanın kalbi,
çok derinden ve çok sessiz bir şekilde fısıldar:
"Biraz daha kal orada…
Çünkü burada her şey çok yorucu."
İşte bu yüzden, insanın kalbi bazen, eski zamanların Daldasında (gölgesinde). dinlenmek ister.
* Dalda ;Yağmur, güneş ve rüzgârın etki yapamadığı gizli, kuytu yer, kenar, saklanılacak yer, ağaç, bina gölgesi, gölge