Bazı insanlar vardır… Herkesin yükünü taşır ama kendi kalbini hep arkada bırakır. Güler, destek olur, dinler… Ama kimse onun neye ihtiyacı olduğunu sormaz. Çünkü o hep “iyi” görünür.   Zamanla öğrenir susmayı, güçlü kalmayı, ihtiyaçlarını bastırmayı. Kendi kırıklarını gizleyerek başkalarının yarasını sarar. Bir tebessümün ardına yorgunluğunu saklar. Ve en kötüsü… Kendi kalbini unutur.   Kendini ihmal eden bir ruh, başkalarını tamamlamaya çalışırken eksilir. Biraz daha sessiz olur, biraz daha içe döner. Ama yine de kimse anlamaz. Çünkü o hep vermeye alışmıştır; Kendini değil, herkesi önemsemeye.   Oysa bir insan, kendini unuttukça içindeki renkler solar. Ne kadar sevilse de yetmez olur, Çünkü en büyük eksik, insanın kendine olan sevgisidir.   Bir noktada aynaya bakar ve şunu sorar: “Ben en son ne zaman gerçekten mutluydum?” Ve belki de cevabı bile hatırlamaz. Çünkü yıllar geçmiştir, Ama kendisi hep en sona yazılmıştır. Bu yazı, o kendini unutan kalpler için… Seni anlıyorum. Ve bilmeni isterim: Sen de önemlisin. Senin de yorulmaya, ağlamaya, dinlenmeye hakkın var.   Kendine dön. Kendini hatırla. Bir çiçeği sulamak gibi, Ruhunu da beslemeyi öğren. Çünkü sen iyi olursan, verdiğin sevgi daha da güzelleşir. Ve unutma: Kendini ihmal etmek, kimseyi tam edemez. Ama kendini sevmek, herkese umut olur.